Como coming!

Okazuje się, że nie ma co odkładać rzeczy na jutro. Moje jutro trwa już kilka miesięcy, wpisu z Włoch o pobycie nad jeziorem Como jeszcze nie było. Nastał 2020 to i może to dobry moment, by postawić sobie to za cel, co masz zrobić dziś, zrób dziś 🙂 opisuj podróż od razu, bo inaczej będzie się to za Tobą ciągnęło, aż do roku kolejnego 😉

Drugą połowę naszego pobytu we Włoszech przeznaczyliśmy na jezioro Como.

Z San Bernardino wyruszyliśmy autobusem o 9 do Vernazzy, skąd wzięliśmy pociąg do oddalonej o jakieś 20km miejscowości Levanto. Trochę zapomnieliśmy, że plaża i morze (gdzie chcieliśmy nacieszyć się jeszcze wodą podczas oczekiwania na pociąg) może być oddalone nieco od dworca kolejowego, stąd ostatecznie skusiliśmy się na małe drugie śniadanie w okolicznej kawiarni z prawdziwego zdarzenia. Gwar, mnóstwo pyszności, kanapek, rogalików i przede wszystkim, wyśmienitej kawy.

Wsiedliśmy do pociągu kierującego się do Mediolanu, by móc przesiąść się na pociąg do Varenny. Świat jest naprawdę mały. Wyobraźcie sobie, że nasze miejsca były naprzeciwko Pań, które mieszkały nad nami w San Bernardino! Jedyna osoba, którą tam spotkaliśmy, to starsza Pani, która wychylała się z okna, gdy wróciliśmy do mieszkania, właśnie siedziała przed nami. Niebywałe, prawda?

Ledwo zdążyliśmy się przesiaść na pociąg do Varenny. Oczywiście, musiała być wówczas ogromna kolejka do biletomatu, który musiał się zaciąć, ze dwie osoby przed nami w sumie nie wiedziały dokąd chcą jechać, inni kupowali bilety na za tryliard lat. Stres sięgał zenitu, bo nie chciało nam się spędzić dodatkowej godziny w Mediolanie na nicnierobieniu. Na szczęście, rzutem na taśme, niczym w filmach, w ostatniej sekundzie, wbiegliśmy do pociągu. Mieliśmy jeszcze dodatkową motywację nadającą naszym nogom przyspieszenia – otóż podczas biegu okazało się, że nasz mały podróżnik zrobił tzw dwójeczkę, co dodatkowo dodało nam wiatru w skrzydła.

Tak mili Państwo, nie zawsze jest spokojnie, nie zawsze idealnie, ale zawsze coś się dzieje. Nudy nie ma, to nieuniknione.

Dotarliśmy w końcu do Varenny. Mieliśmy chwilę czasu do ostatniego autobusu kierującego się do Perledo,gdyż tam nocowaliśmy. Widok z balkonu wprost na Como. Bajka! Zwracam jednakże uwagę, iż we wrześniu nic tu nie zjecie. Tzn pizzeria, która w sezonie jest czynna, wówczas się wakacjowała. Inna knajpa to raczej kanapki, gdzie nie mieliśmy okazji zjeść,choć wyglądała bardzo lokalnie 🙂

Pozostawiliśmy rzeczy w pokoju i wróciliśmy do miasta. Są dwie, w sumie trzy opcje dotarcia do Varenny z Perledo: zejście samemu, co zajmuje jakieś pół godzinki, autobus, który jeździ rzadko i nie zawsze, o czym przekonaliśmy się w dniach kolejnych, bądź taksówka, co polecamy na drogę powrotną.

My zeszliśmy pieszo. Przyjemne zejście po schodach, nie ma powodu narzekać, choć wchodzić by mi się już nie chciało.

Zjedliśmy kolację w jednej z turystycznych knajpek przy jeziorze. Romantycznie, jedzenie smaczne, ale nie aż takie ach och ech. Ot zwykła pizza i makaron. Najedliśmy się, zapłaciliśmy zacną cenę, zdecydowanie więcej niż w Cinque Terre za tę samą jakość. Polecać nie będę , bo szału nie było, natomiast kolejne dni będą już duuuużo smaczniejsze 🙂

K.